Wyobraź sobie, że postanawiasz zamieszkać w jaskini, namiocie czy wręcz pod gołym niebem, samotnie lub w małej grupce, praktycznie na środku pustyni. To właśnie robili niektórzy średniowieczni pustelnicy, pragnący odciąć się od świata i poświęcić życie kontemplacji i modlitwie. Inni mieszkali na szczytach kolumn lub wydrążonych w klifach pustelniach. Jeszcze inni budowali swe eremy na bagnach lub wśród ruin starożytnych świątyń. Praktyki, do których się posuwali, były wstrząsające.
Pustelnie w jaskiniach, namiotach i pod gołym niebem
Poleżytni pustelnicy zdecydowanie nie należeli do tych, którzy odcinali się od świata w wygodnych i komfortowych warunkach. Niektórzy z nich sypialiw jaskiniach, namiotach albo wręcz pod gołym niebem na środku pustkowia. Jak mieszkać w jaskini przez całe życie? Jedna z mnichem, Macedoniusz przezwany „Dziura", dokądkolwiek się udał, sypiał w jamach wykopanych w ziemi.
Chociaż takie rozwiązania mogą dziś wydawać się ekstremalne, starożytni i średniowieczni pustelnicy traktowali je jako naturalną konsekwencję samotnego życia odciętego od wygód cywilizacji. Wierzyli, że tylko w ten sposób są w stanie w pełni odciąć się od świata i poświęcić modlitwie oraz kontemplacji.
Oczywistym wyzwaniem dla tych żyjących w tak ekstremalnych warunkach było zapewnienie sobie niezbędnego schronienia i pożywienia. Niektórzy pustelnicy pozostawali samotni i w pełni samowystarczalni, inni tworzyli niewielkie wspólnoty, w których wzajemnie się wspomagali.
- Sypiali w jaskiniach, namiotach lub pod gołym niebem
- Macedoniusz "Dziura" kopał doły w ziemi do spania
- Ekstremalny styl życia odcięty od wygód cywilizacji
- Samotni lub w niewielkich wspólnotach wzajemnej pomocy
Życie na szczytach kolumn i wydrążonych klifach
Chociaż niektórzy średniowieczni pustelnicy wybierali niezwykle spartańskie warunki życia, inni znajdowali mniej radykalne rozwiązania. Zajmowali domostwa na skrajach wsi, w wieżach kościołów i klasztorów lub nawet na dnie opuszczonych zbiorników na wodę. Jednak najbardziej niezwykłą praktyką było życie na szczytach kolumn!
Mnichów należących do tej ostatniej grupy nazywano stylitami, od greckiego słowa „stylos" oznaczającego kolumnę. Dla nich odcięcie się od świata oznaczało dosłowne odizolowanie na górującym nad wszystkim filaru. Choć wydaje się to dziś czymś nieprawdopodobnym, system bloków i lin pozwalał zaopatrywać ich w wodę i pożywienie.
Inni średniowieczni pustelnicy zakładali swoje osady w takich nietypowych miejscach jak wydrążone w klifach pustelnie na Pustyni Judzkiej albo w grobowcach i innych starożytnych miejscach pochówku w okolicach Luksoru. Stwarzało to oczywiście spore wyzwania bytowe, ale było zgodne z ich pragnieniem odcięcia się od "świata".
- Mieszkanie na szczytach kolumn - styliści
- Pustelnie wydrążone w klifach pustyń
- Cmentarzyska i starożytne grobowce jako ośrodki
- Skrajna izolacja, ale systemy zaopatrzenia
Czytaj więcej: Nieznany władca Piastów. Odkryto tajemnicze kroniki, które rzucają nowe światło na jego rządy
Chaty na bagnach i ośrodki wśród ruin i świątyń
Nie wszyscy średniowieczni pustelnicy jednak szukali tak ekstremalnych warunków życia. Pewna wpływowa wdowa, Gertruda, założyła w VII wieku żeński klasztor w Hamage - w bagnistej, piaszczystej i zalesionej dolinie rzeki Scarpe. Cele sióstr mieściły się w drewnianych chatach otoczonych fosami i palisadą.
Samotne życie w odosobnieniu wcale nie musiało oznaczać bytowania w jaskiniach czy na szczytach kolumn. Klasztory lokowano także w miastach, na ich przedmieściach czy w wioskach doliny Nilu. Wiele wspólnot przystosowywało do swoich potrzeb istniejące już zabudowania takie jak sale gimnastyczne, pałace, a nawet starożytne świątynie.
Ostatecznie starożytni i średniowieczni pustelnicy mieszkali w niezwykle różnorodnych miejscach. Od odludnych pustkowi i szczytów górskich po zurbanizowane obszary miast i wsi. Jednakże w każdym przypadku miało to na celu w mniejszym lub większym stopniu odcięcie się od świata i stworzenie warunków sprzyjających skupieniu duchowemu.
Tagi
Udostępnij artykuł
